Wat ik zo bijzonder vind aan mijn werk is de diversiteit aan mensen en organisaties. Opdrachtgevers van dit moment zijn voornamelijk gemeenten, scholen en NGO’s. Daarnaast ben ik betrokken bij de Walk of Wisdom.
De rode draad in mijn werk is met één woord te duiden: Relaties. Een organisatie bestaat uit mensen en die mensen zijn met zichzelf, met elkaar en met hun omgeving in relatie. …
Als je dichter bij de grenzen van je draagkracht komt, omdat de draaglast te groot wordt, neemt je veerkracht steeds meer af en nemen spanningen toe. Veerkracht is een rijk concept dat een bijzonder goed inzicht biedt in gezondheid van een complex systeem. Een veerkrachtig lichaam betekent niet dat je nooit ziek bent, maar dat je kunt terugveren na een klap en dat je het vermogen hebt om je aan te passen aan veranderende omstandigheden.
Als je de grenzen van jouw veerkracht overschrijdt, dan kan je systeem haar stabiliteit verliezen.
…
Ter inspiratie ga ik af en toe naar lezingen, zoals laatst ‘Een economie zonder groei?’ door prof.dr. E. de Jong, hoogleraar Internationale Economie. In diezelfde week nam ik deel aan DonutDay, een dag vol met sprekers geïnspireerd door het boek van Kate Raworth, getiteld de Donut Economie.
Professor de Jong had Raworth gelezen, maar vond dat zij de theorie niet gefundeerd had uitgewerkt. En zoals een professor betaamt, kregen we een uiteenzetting, waar ik als leek weinig van begreep.
Specialisten en generalisten; we hebben elkaar nodig. …
Nijmegen, de stad waar ik sinds 2003 woon, mag zich een jaar lang Groene Hoofdstad van Europa noemen. ‘De wijze waarop Nijmegen haar burgers heeft weten te mobiliseren, tilde Nijmegen uit boven de sterke concurrenten voor de titel van 2018’ aldus het juryrapport.
Ieder jaar in de zomer doe ik ergens vrijwilligerswerk. Vorig jaar zomer werkte ik in een opvang voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Dit jaar ben ik gastvrouw in het informatiepaviljoen Green Capital. Zo hoop ik een beter beeld te krijgen wat ‘Groene Hoofdstad van Europa’ concreet inhoudt.
…
De afgelopen maanden zat ik veel achter mijn computer. Eerst was er de Europese aanbesteding, die ik moest doorlopen om in aanmerking te komen voor een opdracht bij een gemeente. Toen kwam de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG of GDPR in het Engels). Pakken papier doorploegen met vooraf opgestelde regels en clausules, geschreven in vaak onbegrijpelijke juridische taal. Worstelend om daar iets persoonlijks van te maken, om het vervolgens van handtekeningen te kunnen voorzien.
Nieuwe regels bekritiseren, over bureaucratie beginnen – het is lastig, omdat het dan lijkt alsof je tegen privacy bent of dat je je verzet tegen nieuwe ontwikkelingen. Voor dat laatste bestaat een scheldwoord: Mensen die in de greep zijn van een nostalgisch verlangen naar een premoderne tijd, worden wel eens Luddieten genoemd.
Ben ik een Luddiet?
…
