Steeds meer gemeentes snappen hoe belangrijk het is om de burger te betrekken bij de problemen waar ze mee worstelen. Dat vraagt een andere houding en ander gedrag van de medewerkers.
Veel ambtenaren en bestuurders denken dat de participatiemaatschappij om participatie van de burger gaat. Maar dat is een misvatting. Om eigenaarschap en gemeenschapskracht te stimuleren, dient juist de gemeente zelf te leren participeren. Dat betekent samen met de burgers – integraal – kijken naar de problemen zoals ze werkelijk zijn. De taakopvatting van de gemeente bestrijkt vaak maar een deel van een veel groter probleem.
Een voorbeeld uit mijn eigen ervaring. Met een aantal mensen onderzoek ik of wij op termijn kunnen gaan Erfdelen: een boerderij opdelen in appartementen om apart te gaan wonen onder één dak. Zo’n erfdelenproject omvat alles wat wij als initiatiefnemers essentieel vinden.
Wij willen vorm geven aan een mooie woon- en (samen) leefoptie voor alleengaanden, ouderen en vele anderen. De meerwaarde voor de samenleving zit hem o.a. in bijdrage aan een vitaal platteland, bevorderen kennis- en spullenuitwisseling, en duurzaam en verantwoord water- en energiegebruik.
Echter onze ideeën passen niet in het perspectief dat ons door gemeentes wordt aangereikt. Natuurlijk verwachten we niet dat de gemeente direct perfect maatwerk biedt, al zou dat wel geweldig zijn. Onze wens is om samen met de gemeente te puzzelen om de juiste toegevoegde waarde te laten ontstaan in plaats van dat de gemeente ons vanuit een beperkt perspectief haar zienswijze oplegt.
Durft de gemeente de regels en kaders anders vast te houden? Regels bieden natuurlijk duidelijkheid en houvast, maar laten veel mogelijkheden om tot oplossingen te komen voor de huidige problemen liggen of maken ze soms zelfs onmogelijk.
Aansluiten bij en bijdragen aan wat betekenisvol is in de werkelijke praktijk vraagt om onder de waterspiegel te durven kijken. Bewust aandacht besteden aan ieders dromen, belangen, en gevoelens. Als iedereen mag zeggen wat er gezegd moet worden, helpt dat om zicht te krijgen op het hele vraagstuk. Dan worden mensen gezien en raken zij meer geïnteresseerd in de oplossing dan in hun eigen individuele standpunten.
Bewust: iedereen weet wat er speelt.
Onbewust: niet iedereen is op de hoogte.
Wijsheid/Potentieel: gecombineerde groepskennis. Zeggen wat gezegd moet worden.
Waar gaat het om?
Over de grenzen van de gemeente heen met de steeds mondigere burgers op zoek gaan naar goede oplossingen. Problemen praktisch afpellen tot de vraag welke waarde er eigenlijk waarom moet ontstaan, wie dan eerst aan zet is en wat er daadwerkelijk nodig is.
Alle invalshoeken, ideeën en meningen verzamelen, ook de afwijkende meningen. Mogelijkheden boven water laten komen, die anders onzichtbaar blijven – en tegelijkertijd daarmee eigenaarschap van alle betrokkenen mogelijk maken.
Hoe meer mensen zich betrokken voelen, hoe meer ze het als hun opdracht gaan ervaren om te zorgen dat iets goed gaat. Dan komen krimpgebieden weer tot leven, vinden we met elkaar duurzame oplossingen om van het gas af te raken en nog veel meer.
Copyright © 2018 Marlou-Elsen Je mag mijn artikelen of delen van mijn artikelen gebruiken, mits je de volgende status als bronvermelding opneemt (Copyright © 2018 Marlou-Elsen, www.marlou-elsen.nl). Ik vind het fijn als je mij daarover informeert.
Schrijf je in voor mijn e-boek Van Keuzestress naar Keuzekunst. Dan ontvang je iedere derde dinsdag van de maand een waardevol artikel in je mailbox.