In 2001 woonde ik een half jaar in Nepal. Ik had behoefte aan verandering, en nam een rigoureuze stap: ik verkocht mijn huis, zei mijn franchisecontract bij School voor Coaching op en ging op avontuur.
Het werd een confronterend avontuur. Toen ik er een paar maanden woonde, werd de Koninklijke familie vermoord en kwam het land in een grote chaos terecht. En wat ik toen ervoer is van grote invloed geweest op mijn kijk op Nederland. Toen en nu weer.
Ik woonde in bij een Nepalees gezin. Dagenlang waren we verstoken van informatie. De Nepalese televisiezender zond enkel muziek uit, beeld was er niet. Informatie kregen we mondjesmaat binnen via CNN. Mijn Nepalese vrienden vonden dit heel normaal. ‘Zo gaat het altijd’. Op straat was het onveilig. er werd met scherp geschoten; overal liepen politiemensen en militairen. Iedereen was gestrest.
Ik werd me bewust hoe gezegend ik was dat ik een Nederlands paspoort bezat. Ik kon de onveiligheid verlaten en terugkeren naar huis.
Tijdens mijn tijd in Nepal ben ik mij gaan realiseren hoe robuust de instituties in Nederland zijn waardoor mijn vrijheid wordt beschermd: een onafhankelijke rechtspraak en een legitiem gekozen parlement. Een grondwet die voorschrijft dat allen die zich in Nederland bevinden gelijk behandeld worden. En verschillende internationale mensenrechtenverdragen waar Nederland zich aan heeft verplicht.
Nederland is een land dat bekend staat als sociaal een van de meest vooruitstrevende landen in de wereld. Een reputatie die vooral werd gevormd in de jaren negentig, toen in Nederland secularisering en ontzuiling werden voltooid en individuele vrijheid prioriteit nummer één werd.
Maar ik beschrijf mijn Nepalese ervaringen uit 2001 niet voor niets nu. Want ik vraag me af of ik weer op avontuur moet. Ik vind Nederland sociaal niet langer een van de meest vooruitstrevende landen ter wereld. Die reputatie zijn we razendsnel aan het verliezen. In een poging tolerantie en gelijkwaardigheid te beschermen, wordt die traditie nu geweld aangedaan. En dat doet mij verdriet.
Ik neem twee totaal verschillende opvattingen waar: aan de ene kant de opvatting dat je in Nederland mag zijn wie je wilt zijn binnen de grenzen van de wet en met inachtneming van je medemensen. En aan de andere kant de opvatting dat je hier alleen maar thuishoort als je ‘normaal’ doet.
In wat voor land wil ik wonen? Niet in een land waar botsingen over verschillende opvattingen onderdrukt moeten worden. Niet in een land waar je moet leren ‘normaal’ te zijn om uitsluiting te voorkomen. Uitsluiting geeft namelijk een diep gevoel van onveiligheid, en het besef je steeds weer niet begrepen te weten, niet gezien ook. Dat maakt heel eenzaam.
Ik wil wonen in een land waar je mag zijn wie je wilt zijn. Daar wil ik mij voor inzetten. Ik wil mijn land niet verlaten, omdat ik me er niet langer thuis voel. Ik wil binnen mijn mogelijkheden bijdragen aan een Nederland waar ik graag woon, omdat we elkaar respecteren om wie ieder is ongeacht kleur, land van herkomst of geloof.
Hoe meer je weet over de ander, hoe eenvoudiger het is die ander te vertrouwen. Dan kan een samenspel ontstaan van krachtige individuen die doen wat ze het liefste doen en met elkaar op weg zijn naar een toekomstbestendige verbinding.
Waar mensen samenzijn, ontstaat altijd gedoe – omdat we verschillen van elkaar. Dat moet je voor lief nemen.
Maar we lijken in een bepaald patroon van met elkaar omgaan terecht gekomen. Redders, slachtoffers en aanklagers drijven de boel uiteen. De redder biedt hulp aan vanuit een superieure positie en miskent daarmee het vermogen van de ander om zelf na te denken en zelfstandig te handelen. Het slachtoffer ziet zichzelf als minderwaardig en incompetent en denkt de hulp van een ander nodig te hebben om besluiten te nemen of te handelen. De aanklager weet alles beter en miskent de waarde en waardigheid van anderen.
Laten we ons richten op de gezonde krachten en op respectvolle interactie van persoon tot persoon. We hebben allemaal een keuze en daarmee een verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van het contact met elkaar.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat na 15 maart zal blijken dat Nederland sociaal weer als een van de meest vooruitstrevende landen ter wereld bekend komt te staan.
Fijn als je dit artikel doorstuurt naar andere geïnteresseerden.
Copyright © 2017 Marlou-Elsen Je mag mijn artikelen of delen van mijn artikelen gebruiken, mits je de volgende status als bronvermelding opneemt (Copyright © 2017 Marlou-Elsen, www.marlou-elsen.nl). Ik vind het fijn als je mij daarover informeert.
Schrijf je in voor mijn e-boek Van Keuzestress naar Keuzekunst. Dan ontvang je iedere derde dinsdag van de maand een waardevol artikel in je mailbox.